.
เหงาเศร้าสุดห่วงดวงใจเอ๋ย
คำใดเอ่ยเล่าจะอ้างอย่างถวิล
แต่วันนั้นตราบวันนี้ชั่วชีวิน
ดุจแผ่นดินเยียบว่างกลางแสงจันทร์
.
บนหนทางพร่างดาวบนราวฟ้า
หลงเพ้อว่ายอดกมลอยู่บนนั้น
หวังและฝันปลอบใจไปวันวัน
ทำได้เพียงเท่านั้นฤาขวัญเอย
.
หากทำได้หมายใจเอาไว้ว่า
อยากสลักนภาแผ่นแทนคำเผย
จารึกในคืนวันผันผ่านเลย
เพื่อทรามเชยงามชื่นได้ตื่นชม
.
ขวัญเจ้าใยจากไปแสนไวนัก
ยังทอถักใยฝันไม่ทันสม
ปล่อยใจดวงหนึ่งคว้างกลางสายลม
หนาวเหน็บพรมพร่างพร่างน้ำค้างพราย
.
จงรอพี่ที่นั่นนะขวัญจ๋า
รอเวลาแห่งนิรันดร์เคยมั่นหมาย
ที่ที่ความผูกพันมั่นไม่คลาย
แม้ความตายมิอาจพราก...เราจากกัน
.
...................................
คน กุลา
|
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น